Leczenie chirurgiczne to jedna z ostatecznych metod przywrócenia do zdrowia lub zahamowania choroby, często wynika z zaawansowania zmian chorobowych lub agresywności i szybkości ich postępowania. Nie jest łatwo podjąć decyzję o operacji, pobyt w szpitalu oraz zabieg operacyjny jest obarczony ryzykiem o którym pacjenci są informowani przez lekarzy. Gdy jednak decyzja zostanie podjęta towarzyszy jej chęć zminimalizowania wszelkiego ryzyka. Jednym z takich czynników zmniejszających ryzyko jest szczepienie, często obowiązkowe, innym dodatkowe badanie diagnostyczne, warunkujące prawidłowe określenie stanu zdrowia pacjenta i przez to zmniejszenie ryzyka skutków ubocznych leczenia farmakologicznego i chirurgicznego w szpitalu.

W leczeniu chirurgicznym, wszędzie tam gdzie zachodzi prawdopodobieństwo narażenia nerwów na porażenie i powstanie deficytów neurologicznych warto rozważyć zastosowanie neuromonitoringu śródoperacyjnego.
Pacjent ma prawo zapytać lekarza o każdy etap procesu leczenia, o metody minimalizacji ryzyka deficytów neurologicznych – decyzję o zastosowaniu neuromonitoringu podejmuje lekarz.

Opisując ogólnie działanie neuromonitoringu: badanie przewodnictwa nerwowego polega na podaniu impulsów prądowych do pacjenta i odebraniu ich. Impuls prądowy powoduje odpowiedź (akcja wywołuje reakcję), prawidłowa odpowiedź ma swoje określone wartości. Dokonując pomiaru (w sposób ciągły lub „na żądanie”) można śledzić zmiany tych parametrów – istnieją metody i algorytmy pomiarowe. Zmiany sygnałów (świadczące o zagrożeniu dla układu nerwowego pacjenta) powinny wpłynąć na strategię pracy chirurgów, zakres operacji, co ma przyczynić się do minimalizowania wystąpienia ryzyka deficytów po zabiegu operacyjnym.